Rytuał parzenia herbaty należy do jednej z najstarszych tradycji świata. Prawdopodobnie wywodzi się z południowo-zachodnich Chin, gdzie dynastia Tang spopularyzowała przyrządzanie naparu leczniczego w niemal każdym azjatyckim kraju. Jest to aromatyczny napój z liści i pąków różnego rodzaju roślin, ziół oraz suszu owocowego. Istnieje blisko 1500 typów herbaty, a wśród najchętniej spożywanych odmian znajdują się: czarna, zielona, czerwona i biała. W wielu zakątkach globu czaj traktowany jest jako napój życia - lekarstwo na choroby duszy i ciała.

Przez lata powstało wiele technik parzenia herbaty w zależności od regionu. Mimo najróżniejszych tradycji, smaków i zwyczajów, jedno pozostało niezmienne - aromatyczny napar towarzyszy nam każdego dnia, umilając leniwe wieczory czy spotkania w rodzinnym gronie. Dziś pragniemy przybliżyć koloryt tradycji picia herbaty z kilku najciekawszych miejsc na świecie.

Marokańska herbata miętowa

Jest to jeden z największych marokańskich przysmaków. Herbata miętowa, zwana także Maghrebi, Touareg lub Sahrawi, przyrządzana jest na bazie liści mięty pieprzowej i cukru. Cechuje się wyrazistym, niezwykle świeżym aromatem, bez wyczuwalnej goryczki. Jest ściśle związana z tradycjami towarzyskimi krainy dalekiego zachodu słońca. Odwiedzając Maroko, turyści mają przyjemność skosztować tego gorącego specjału kilka razy dziennie - zarówno w restauracjach, jak i w trakcie targowania się z lokalnymi kupcami.

Tajska mrożona herbata

Podawana jest do niemal wszystkich posiłków serwowanych w tajskich restauracjach. Intensywny aromat herbaty to zasługa czarnej odmiany cejlońskiej, kruszonego tamaryndowca oraz dodatku czerwonego lub żółtego barwnika spożywczego. Napój słodzony jest cukrem, a tuż przed podaniem zalewany skondensowanym mlekiem. Świetnie gasi pragnienie w upalne dni. Można ją spotkać na bazarach, straganach czy stoiskach ulicznych. Sprzedawcy potrafią oczarować ceremonią jej przyrządzania, prezentując prawdziwy spektakl.

Angielska tradycja picia herbaty

Wielka Brytania może pochwalić się bogatą tradycją parzenia herbaty. W większości angielskich domów napar pije się zalany mlekiem, rzadziej z dodatkiem cukru i cytryny. Sam zwyczaj podawania aromatycznego napoju stał się formalnym rytuałem, kojarzącym się z ceramicznymi filiżankami, czajniczkiem i paterami pełnymi słodkich przekąsek. Już niemal każdy słyszał o słynnym angielskim five o’clocku, którego korzenie sięgają XIX wieku. Za autorkę tego towarzyskiego zwyczaju uważa się księżną Annę Bedford.

Chiny - herbaciana stolica świata

Dlaczego Chińczyków uważa się za mistrzów parzenia herbaty? To właśnie w Państwie Środka odkryto krzew herbaciany i dostrzeżono jego niesamowite właściwości. Na cześć rośliny powstała nawet księga "Cha Quing" autorstwa Lu Wu z dynastii Tang. Stała się inspiracją dla stworzenia sztuki picia herbaty. Sam zwyczaj urósł do rangi kultu, kontemplacji piękna oraz ceremonii łączącej wiele pokoleń. Nawet po upływie setek lat rytuał parzenia naparu wciąż ma się dobrze i praktykowany jest chociażby podczas zaślubin i innych tradycyjnych uroczystości. To coś więcej niż zalanie suszu wrzątkiem - obrządek wymaga niezwykłej zręczności i niemal artystycznych manewrów.

Filozofia parzenia herbaty w Japonii

Niespieszna atmosfera przyrządzania herbaty w pawilonie ogrodowym to prawdziwa sztuka. Japończycy stworzyli wokół tego zwyczaju filozofię, gdzie liczy się każdy element rytuału. Obrządek ma służyć wyciszeniu, zwróceniu się do swojego wnętrza oraz odnalezieniu harmonii. Rozpoczyna go nawiązująca do tradycji sentencja wykaligrafowana na zwoju. Następnie gospodarz przygotowuje wodę na herbatę, a do naczynia wsypuje trzy łyżeczki suszu na osobę. Tak przygotowany napar dokładnie miesza, po czym podaje każdemu z gości.

W pozostałych krajach również istnieje wiele ciekawych tradycji związanych z parzeniem herbaty. W południowych Niemczech prym wiedzie bawarka, czyli napar z dodatkiem mleka. Natomiast w Argentynie dużą popularnością cieszy się Yerba Mate wypijana przez metalową rurkę zwaną bombillą. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, aby stworzyć własny rytuał przyrządzania suszu herbacianego.